RegułyChaosu

Wiele lat temu, kiedy miałem rozpocząć studia, uczestniczyłem w wykładzie inauguracyjnym w temacie paradoksów rozwoju technologii, szczególnie ujawniających się cyklicznością zachodzących zmian. Wykładowca utrzymywał, że proces rozwoju technologii nie jest procesem liniowym – meandruje, gdyż ludzie budują zrozumienie metodą prób i błędów. Wykładowca twierdził, że – jako ludzie – jesteśmy całkiem nieźli w próbkowaniu, jednak umyka nam systematycznie zrozumienie cechy tego procesu, która czyni go wrażliwym.

Jakiś czas temu donosiłem o doświadczeniach zakupowych w sklepach internetowych, których oferta dostępna jest w Polsce. Ponieważ czasami „wracam do korzeni” i konstruktorsko bawię się elektroniką, kupuję w sklepach oferujących elementy i moduły elektroniczne.

Całkiem niedawno, w ramach dobrej zabawy pośród inteligentnych ludzi, prowadziłem wystąpienie o algorytmach rządzących światem. Początkowo, przygotowując się do tego wystąpienia, chciałem opowiedzieć o moich doświadczeniach z modelowaniem statystycznym i analizą sieci społecznych. Przeszukanie Internetu pod kątem zdolności algorytmów do kształtowania naszego świata okazało się jednak ciekawsze.

Ostatnio wpadł mi w ręce rewelacyjny technotriller, „Zero” Marca Elberga. Niby fikcja literacka, ale że umysł inżyniera pracuje zawsze, to skojarzyło mi się z naszą rzeczywistością. Czy już zasługuję na zawodowy tytuł Professional Paranoic? Oceńcie sami.

Czytaj więcej »

Przechodząc kilka dni temu przez hall jednego z biurowców dojrzałem reklamę: „Mediacja – bez konfliktu w biznesie”. Na pierwszy rzut oka nawet nie zastanowiłem się nad tym. Po chwili jednak wstrząsnęła mną myśl – ależ bzdura i hipokryzja! Nie ma czegoś takiego jak „bez konfliktu w biznesie”, bo i nie o sam konflikt chodzi.

Tak, wiem. Model OSI (Open System Interconnection) ma 7 warstw: (1) fizyczną, (2) łącza danych, (3) sieciową, (4) transportową, (5) sesji, (6) prezentacji i (7) aplikacji. Oficjalnie. Ale każdy, kto na poważnie zajmuje się technologiami komunikacyjnymi zna siłę ich wpływu na wszystkie aspekty życia. Tacy ludzie znają rozszerzenie standardowego, 7-warstwowego modelu o kolejne: (8) pieniądze, (9) polityka i (10) religia. Kiedy po raz pierwszy o tym usłyszałem uważałem to za dobry żart – dzisiaj już tak nie myślę. Dlaczego?

Kilka dni temu ogłoszono wyniki konkursu „Głosowanie na nowy smak Lay’s”. Warto o tym wspomnieć, bo to jedna z niewielu inicjatyw włączenia społeczności w tryby działania maszyn przedsiębiorstw. Część tego konkursu „zderzyła się” w czasie z konferencją Polish IA Summit 2011, w czasie której na fali wysłuchiwania o różnych podejściach do badania użyteczności oprogramowania naszła mnie inna refleksja, odnosząca się do praktyk biznesowych firmy Microsoft. Z tego „zderzenia”, dwa przykłady crowdsourcingu – pozytywny i jakby „trochę mniej pozytywny”.

Czytaj więcej »

Termin crowdsourcing wywołuje zwykle dwa skojarzenia: kolejna forma dostępu do siły roboczej (jak outsourcing) oraz tworzenie wartości w świecie Intenetu (oprogramowanie jak Linux i Apache, zasoby wiedzy jak Wikipedia). Dość powszechna opinia głosi, że w relacjach biznes-społeczności biznes może co najwyżej stracić, jeśli społeczność „zajmie się” jakimś obszarem, na którym zarabiać planował jakiś biznes. Prawda jest jednak znacznie głębsza i – przynajmniej z perspektywy tradycyjnego postrzegania biznesu – przerażająca. Internet, a szczególnie Web 2.0, zmieniły sposób, w jaki jednostki i społeczności myślą o tworzeniu wartości, a firmy, które to przegapią, mogą zostać bardzo niemile zaskoczone konsekwencjami. Jednocześnie ci, którzy w porę dostrzegą kreatywną potęgę społeczności, mogą dokonać zmian na miarę Henry’ego Forda. Dlaczego?