RegułyChaosu

W kilku ostatnich projektach podejmowałem zagadnienia reguł licencjonowania tzw. gotowych rozwiązań informatycznych dostarczanych przez znane, duże firmy z branży. Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem sprytu branży w kształtowaniu tych reguł – sprytu niosącego poważne ryzyko dla kupujących te rozwiązania.

W kilku ostatnich projektach zajmowałem się zagadnieniami oceny opłacalności przeniesienia systemów do chmury obliczeniowej (Cloud Computing) – publicznych jak Amazon AWS lub Microsoft Azure, czy prywatnych organizowanych przez HP, czy Oracle – zarówno w sferze samej infrastruktury, jak i przekazywania kontroli nad całością rozwiązań na zewnątrz (np. Salesforce, czy SAP). Niemalże za każdym razem spotykałem się z wyrazem zaskoczenia na twarzach, kiedy zadawałem swym klientom pytanie o to, jak chcą – wykorzystując chmurę obliczeniową – zarządzać ciągłością biznesu.

To zdanie, jakie słyszę od szefów projektów IT, jest bez wątpienia prawdą. Sprzęt to jedyny komponent stosu technologii informatycznej, który musi być fizycznie dostarczony. Na to potrzeba czasu, choć nie sam czas dostawy (Lead Time) jest tu decydujący – najpierw ktoś go musi kupić. Pomijając sztuczki i triki zakupowe, sprzęt jest zwykle zamawiany na początku projektu i sporo czasu upłynie, zanim zacznie być wykorzystywany w stopniu zamierzonym. Tak, zakupy sprzętu zwykle zabierają tyle czasu.

W ramach zeszłorocznych remanentów zapowiadałem jeszcze jeden punkt widzenia w temacie Open Source. Tym razem udało mi się rzeczywiście „wkrótce”. Rzecz o hybrydzie, która z jednej strony jest Open Source, a z drugiej – oprogramowaniem licencjonowanym, czyli Commercial Open Source. Nie w tym jednak rzecz, że jest tańsze – rzecz w tym, że otwiera nowe możliwości realizacji projektów informatycznych.

Porządki i remanenty przed końcem roku trwają – u mnie także. Obiecałem – już, niestety, dość dawno – opublikowanie drugiej części Business Case dla Open Source. Obiecałem wtedy twarde, ilościowe podsumowanie dla dwóch, stosunkowo skrajnych modeli COTS (Commercial Off-the-Shelf) oraz OS (Open Source). Do dzieła więc.

Dwa lata minęły, odkąd mój dobry znajomy postawił przede mną wyzwanie: przygotować model wyceny uzasadnienia biznesowego dla wykorzystania oprogramowania Open Source w projektach informatycznych administracji publicznej. Trochę wstyd, że tyle to trwało, ale – na moją „obronę” – kontekst wyzwania niestety wygasł, zanim na dobre się rozpalił. Myślałem o tym długo, bo i wymagany research jest spory, i tematyka obłożona klątwami często nacechowanymi emocjonalnie. Tym niemniej, zebrałem się w sobie i oto, do czego doszedłem w ramach poszukiwań – w podziale na dwie części: filozoficzną (poniżej) i twardą (nastąpi wkrótce) lub, jak kto woli, jakościową i ilościową.

Ostatnio wiele rozmyślałem o business case’ach, czyli uzasadnieniach biznesowych dla inwestycji w technologie teleinformatyczne. Integracja, open source, windykacja. Dzisiaj w oko wpadła mi okładka najnowszego numeru Polityki (obniżyła loty tak, że nie tylko zeszła poniżej radarów, ale szoruje brzuchem po ziemi), z „listą polskich oszołomów” – i od razu mi się skojarzyło coś „wywrotowego”.

Wiele projektów, w których miałem przyjemność uczestniczyć, dotyczyło integracji systemów informatycznych. Obserwowałem wystarczająco często menedżerów IT, którzy męczyli się bardzo próbując opracować dokumentację inwestycyjną i uzasadnienie biznesawe (sic!) dla wprowadzenia do środowiska informatycznego firmy narzędzi integracyjnych. W wielu z tych przypadków, zaraz na początku projektu lub – co gorsza – już po wdrożeniu okazywało się, że business case „się nie składa”. Tylko dlaczego?