RegułyChaosu

Elastyczność, to jedno z najczęściej spotykanych wymagań stawianych przed rozwiązaniami informatycznymi, wynikające z braku wiedzy o przyszłych potrzebach. Pomijając powody, dla których miejsce otwartej dyskusji o unknowns zajmuje amorficzne i efemeryczne wymaganie elastyczności, jakoś trzeba się z nim zmierzyć i pomóc – szczególnie tym wstydliwym lub zobowiązanym do „wszystkowiedzenia” – dać sobie z nim radę.

Realia współczesnego „robienia biznesu” nie dają komfortu podejmowania decyzji posiadając wszystkie dane. Podejmując decyzje biznesowe menedżerowie kierują się heurystykami i wyczuciem. Coraz częściej bowiem nawet suboptymalna decyzja podjęta we właściwym tempie okazuje się lepsza, niż super optymalna decyzja podjęta „chwilkę później”. Wszak chodzi o to, żeby nie wypaść oraz żeby nie popełniać dużych błędów. A jak w tej sytuacji podejmowane są decyzje architektoniczne?

Jak podpowiada doświadczenie w każdej z dziedzin działalności człowieka, także rozwój w IT jest procesem cyklicznym. Co pewien czas następuje przewartościowanie – terminy i praktyki uznawane za obowiązujące muszą ustąpić z pierwszych miejsc, przy czym ustępują często miejsca terminom i praktykom uznawanym przez jakiś wcześniejszy czas za co najmniej passé. Wygląda na to, że konfigurowanie sucks, kodowanie rocks!

Oczywiście, że ma, jak (prawie?) wszystko – a w naszej branży chyba wręcz „wypada, żeby miało”. Większość decyzji w IT podejmowana jest pod wpływem wyliczeń TCO. Byłem przez jakiś czas „w okolicy” szeregu takich decyzji. Upłynął jednak pewien czas, wystarczająco długi, aby pozwalał na wnioskowanie. No i coś poszło nie tak z tym TCO zwinności, bo nie wychodzi.

W każdej firmie, w której informatyka ma jakieś znaczenie, znajdzie się jakiś CRM, ERP czy BI. Są to systemy o wieloletniej historii, wdrażane według stabilnych i dobrze udokumentowanych metod, obrośnięte zasadami governance. Ich niewątpliwymi zaletami są zdolność do zapewnienia kompleksowego rozwiązania dla znaczącej – w wielkości i istotności – części działań biznesowych oraz gotowość do działania „od dnia zero”. Po kilku latach okazuje się jednak, że coraz częściej stają się przeszkodą.

Rok 2021 co prawda należy do Stanisława Lema, ale Janusz Zajdel też daje radę, if You know, what I mean. Lektura dzieł obu Panów zawsze wywoływała we mnie refleksje o naturze człowieka oraz o powiązaniach filozofii i technologii. Ostatnimi czasy – po części z powodu wątków chmurowych – filozofia i technologia splatały mi się w obszarze architektury mikroserwisów. No właśnie, ale czy to na pewno mikroserwisy? A może bardziej mikreserwisy?

Czytając wpisy z serii Hybrid Multicloud można byłoby dojść do wniosku, że za chwilę całe ogólnocywilizacyjne IT będzie w rękach i pod pełną kontrolą kilku firm. Czyżby świat IT uzyskał ostateczną postać poukładania, w której wszystko jest już jasne i wszystko wreszcie wiadomo?

Kiedy słucham o złożoności budowy aplikacji działających w środowisku hybrydowym lub multi-cloud, odnoszę wrażenie, że aby cokolwiek zrobić w takim scenariuszy trzeba łączyć zdolność inżynieryjną Mr Spocka ze szczęściem Arsena Lupin. Większość takich opowieści wygląda jak film Alfreda Hitchcocka – zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie zaczyna narastać. Czy naprawdę tak musi być?