RegułyChaosu

Wartość danych. To cyklicznie powracający temat dyskusji, naprzemiennie z szybkością budowy aplikacji. Kiedy, jak wynika z tego cyklu, przychodzi pora na dane, pojawiają się nowe odsłony rozwiązań skupiających się wyłącznie na przetwarzaniu danych. W efekcie, jak kiedyś w centrum uwagi znajdowały się hurtownie danych i rozwiązania Business Intelligence, tak teraz podstawowa tematyka dyskusji to BigData i sztuczna inteligencja.

Uczestniczyłem ostatnio w seminarium, w czasie którego znany dostawca oprogramowania opowiadał o swoich rozwiązaniach służących przetwarzaniu danych. Co drugie wypowiadane zdanie zawierało BigData, Data Scientist, czy Machine Learning. Gdyby uwierzyć tym zapewnieniom, to sprawy dotyczące danych są tak proste, jak budowa cepa. Tylko w realu jakoś to nie działa.

Co pewien czas nachodzi mnie defetystyczny nastrój. Przyglądam się zmaganiom inżynierów informatyki z materią ich działań i odnoszę wrażenie, że klęska jest nieuchronna. Chwilę później zwykle wpadam na pomysł, jak sobie poradzić z takim, czy innym problemem, więc nastrój mi przechodzi – pozostają doświadczenia. Ostatnio rzecz dotyczyła spojrzenia na środowisko informatyczne od strony sprawności i skuteczności komunikacji pomiędzy systemami informatycznymi w środowisku typowym dla współczesnych firm.

Chmura obliczeniowa to – obok blockchain, IoT i sztucznej inteligencji – jeden z najszybciej rozwijanych obszarów technologicznych. To obszar z inwestycjami ogromnymi, nawet w skali działania branży IT, dużo się więc dzieje w sferze metod i wzorców wykorzystania chmury w budowie rozwiązań. Kwestia kosztów zawsze była istotnym czynnikiem wpływającym na konstrukcję rozwiązań informatycznych, jednak chyba po raz pierwszy w historii stała się czynnikiem determinującym architekturę rozwiązań korzystających z chmury.

Od ponad dwóch dekad rozwiązuję zagadki ze świata informatyki praktycznej, sfery nazywanej w literaturze “Enterprise Information Systems”, posługując się warsztatem i narzędziami architekta. Wraz ze wzrostem doświadczenia rośnie we mnie przekonanie, że najważniejszą klasą narzędzi architekta są wzorce architektury, wszak po co za każdym razem na nowo wymyślać koło, skoro już wiemy, jak ma wyglądać? Z drugiej strony jednak stosowanie wzorców staje się coraz trudniejsze, wymaga coraz większego wysiłku, napotyka na coraz więcej przeszkód. Coś jest nie tak ze wzorcami? Problemy są tak specyficzne dla każdego przypadku? Myślę, że nie, a prawdziwa zagadka jest w nieco innym miejscu.

Wiele lat temu, kiedy miałem rozpocząć studia, uczestniczyłem w wykładzie inauguracyjnym w temacie paradoksów rozwoju technologii, szczególnie ujawniających się cyklicznością zachodzących zmian. Wykładowca utrzymywał, że proces rozwoju technologii nie jest procesem liniowym – meandruje, gdyż ludzie budują zrozumienie metodą prób i błędów. Wykładowca twierdził, że – jako ludzie – jesteśmy całkiem nieźli w próbkowaniu, jednak umyka nam systematycznie zrozumienie cechy tego procesu, która czyni go wrażliwym.

Jestem fanem zwinności – nie tylko w rozwoju oprogramowania, ale w zarządzaniu projektami, a przede wszystkim w architekturze rozwiązań informatycznych, na każdym poziomie. Rozumiem jednak także ograniczenia podejścia agile. Wdrażając podejście zwinne w nieprzygotowanym środowisku nie tylko dramatycznie obniża szanse na sukces, ale także deprecjonuje to podejście i na dłuższy czas tworzy konotację agile = porażka. Zanim więc wybierzesz podejście zwinne upewnij się, że środowisko działania ma szanse je przyjąć i wspierać. Jak to zrobić?

W ramach moich poszukiwań sfer stosowania technologii teleinformatycznych „przez chwilę” udzielałem się w środowisku Smart City. Dzieje się tam wiele bardzo, ale to bardzo ciekawych rzeczy. Jest to jednak obszar działań, który przeżywa „najazd” technologii.